நந்தலாலா காட்டும் இருவேறு தாய்கள் ...

 

காலங்காலமாக நமது சமூகம் பெண்களுக்கென்று சில நியாய தர்மங்களை வகுத்து வைத்திருக்கிறது. அது நியாயமானதுதானா,  தர்மம்தானா என்பதெல்லாம் விவாதத்திற்குட்படுத்தப்பட வேண்டியவை. அந்த விவாதக்குரல் ரொம்பவும் பலகீனமாக ஒருபக்கம் ஒலித்துக்கொண்டேயிருந்தாலும்,  அந்த நியாய தர்மங்களை வலுப்படுத்தும் குரல் பலமாகவும்ம் நுட்பமாகவும்,  தீவிரமாகவும் பல்வேறு கலைவடிவங்கள் மூலமாக திரும்பத் திரும்ப வலியுறுத்தப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கிறது.



தியாகத்தின் மறுவடிவம் பெண் என்பது அத்தகைய கற்பிதங்களில் ஒன்று. குடும்பத்திற்காக, கணவனுக்காக, மகனுக்காக, பேரனுக்காக என்று சதாகாலமும் பெண் யாருக்காகவாவது எதையாவது தியாகம் செய்துகொண்டே இருக்கவேண்டும். தன் கனவு தனது ஆசாபாசங்கள்... தனது லட்சியங்கள், தனது கோபங்கள் என்று எதையும் அவள் வைத்துக்கொள்ளக்கூடாது. எந்த நேரமும் எந்த காலத்திலும் சர்வபரி தியாகங்களுக்கும் அவள் தயாராக இருக்கவேண்டும்.


அப்படி இருந்தால் அவள் நல்ல தாய். அப்படி இல்லாமல் தனக்கென்று யோசித்தாலோ தனக்கென்று வாழ்ந்தாலோ அவள் கெட்ட தாய். தனது மகனுக்காக தனது வாழ்நாள் முழுவதையும் இரும்புச்சங்கிலியால் கட்டிக்கொண்டு, மனநோய்க்கு ஆளாகி சேறும் சகதியுமாய்  இருந்தால் அவள் தாய்மையின் சின்னம். வந்த இடத்தில் சந்தர்ப்ப சூழ்நிலையால் புதியதொரு வாழ்க்கை கிடைத்து அதை ஏற்றுக்கொண்டு ஒரு குடும்பத்துடன் தன்னை ஐக்கியப்படுத்திக்கொண்டு வாழ்ந்துவிட்டால் அவள் மோசமான, கெட்ட தாய்.
.
இந்த கற்பிதங்களை நியாயப்படுத்த அழகியலோடும், நல்ல இசையோடும் வலுவான நடிகர்களின் பங்களிப்போடும் வந்திருக்கும் படம்தான் நந்தலாலா. இளையராஜாவின் அற்புதமான இசையில் இயக்குநர் மிஷ்கின் இயக்கி நடித்திருக்கும் படம் இது.


சிறு வயதிலேயே தனது தாயால் ஒரு மனநலக்காப்பகத்தில் கொண்டுவந்து விடப்படும் பாஸ்கரமணி (மிஷ்கின்) தன்னை ஏன் இப்படி கொண்டுவந்து விட்டுவிட்டாள் தனது தாய் என வெறுத்துப்போய் ‘முண்டச்சி.... சிறுக்கி‘ என்று திட்டியபடியே அவளை சந்தித்து கன்னத்தில் அறைவதற்காக காப்பகத்தில் இருந்து வெளியேயறி தாயை தேடிக் கிளம்புகிறான். இன்னொருபுறம் அகி. பெரிய மனிதரைப்போல செயல்படும், சிந்திக்கும் பள்ளிச்சிறுவன். தன்னைத் தனியாக பாட்டியுடன் தவிக்கவிட்டுவிட்டு எங்கோ ஒரு கிராமத்தில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் தனது தாயைக்காண அவளுக்கு ஒரு முத்தம் கொடுக்கவேண்டுமென்ற ஆவலுடன் கிளம்புகிறான்.


பாஸ்கரமணியிடம் தாய் இருப்பது ‘தாய்’வாசல் கிராமத்தில். அகியின் தாய் இருப்பது ‘அன்ன’வாசல் கிராமத்தில் (இங்கேயே கற்பிதத்திற்கு நியாயம் சேர்ப்பது தொடங்கிவிடுகிறது). ‘வாசல்’களைத்தேடி புறப்படும் இருவரும் பறிகொடுப்பின் முனையில் ஒருவரையொருவர் சந்திக்கின்றனர். பின் இருவரும் சேர்ந்து பயணத்தை துவங்குகின்றனர்.


இந்த பயணத்தில் அவர்கள் சந்திக்கும் மனிதர்கள், அவர்களுடன் ஏற்படும் மோதல், சிநேகம், அன்பு, கோபம் இவற்றுடன் பயணிக்கிறது படம். பள்ளிக்கூட மாணவி, லாரி டிரைவர், ஐஸ்கிரீம் விற்பவர்,  இளநீர் விற்கும் கிழவன், போலியோ காலுடன் வரும் இளைஞன், மோட்டார் சைக்கிளில் வரும் குண்டு மனிதர்கள, ஆட்டோக்காரனம் என படம் நெடுகிலும் பயணம். வரும் சாதாரண மனிதர்களும் அவர்களின் எளிய கோபமும் அன்பும்தான் படத்தின் உயிரோட்டமான காட்சிகள்.


அதிலும் பாலியல் தொழிலாளியாக வரும் ஸ்னிக்தா அந்த பாத்திரமாகவே மாறியிருக்கிறார். மழை சத்தத்தின் பின்னணியில் இவரது வலி நிறைந்த கடந்தகாலம் அற்புதமாக பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. அந்த பயணத்திலும் அவளும் இணைந்துகொள்கிறாள்.


ஒருவழியாக அன்னவாசல் வந்துசேரும் அவர்கள், சிறுவனின் தாயை வீடு வீடாகச்சென்று தேடுகிறார்கள். அது ஒரு கிராமம். யாரைக் கேட்டாலும் வீட்டைக்காட்டி விடுவார்கள். ஆனால் அவர்களோ... தெருத்தெருவாக தேடி அலைகிறார்கள். (என்னதான் இருந்தாலும் சினிமாதானே உடனே காட்டிவிட்டால் “சுவாரஸ்யம்” போய்விடுமே...!).


கடைசியில் அந்த பெண்ணை ஒரு குடும்பத்துடன் காணும் பாஸ்கரமணியிடம் அந்த பெண் தன் நிலையை விளக்கி, காலில் விழுந்து கதறுகிறாள் (அவள் என்ன பேசினாள், அவள் தரப்பு நியாயங்கள் என்ன,  என்றெல்லாம் யாரும் கேட்கக்கூடாது என முடிவு பண்ணியதாலோ என்னவோ அந்த காட்சியில் வசனமே இல்லை. அதிரவைக்கும் இசை மட்டும்தான்.) தேடிக் களைத்து நிற்கும் சிறுவனிடம் உன் தாய் இங்கு இல்லை, அவள் கெட்டவள் என்கிறான் மனநிலை பாதிக்கப்பட்டிருக்கும் பாஸ்கரமணி. சிறுவனின் தாய் பாஸ்கரமணியிடம் என்ன கதறினாள் என்பதெல்லாம் சொல்லப்படாமலேயே, தன் தாய் சரியில்லை என்று சிறுவனுக்கு உணர்த்தப்படுகிறது. 


அடுத்து பாஸ்கரமணியின் அம்மாவை தேடிப்போகிறார்கள். “முண்டச்சி... சிறுக்கி” என திட்டியபடியே தாயை தேடி வீட்டுக்குள் செல்லும் பாஸ்கரமணிக்கு. அவள் தாய் சங்கிலியால் கட்டப்பட்டு, மனநிலை பாதிக்கப்பட்டு தோட்டத்தில் கிடப்பது தெரியவருகிறது. அது ஏன் என்றும் விளக்கப்படுகிறது. அவனை மனநல காப்பகத்தில் சேர்த்துவிட்டுவந்த நாளில் இருந்தே அதை எண்ணியெண்ணி.. இப்படியாகி மனநிலை பாதிக்கப்பட்டு கிடக்கிறாள் என்பது தெரியவந்ததும இளையராஜாவின் நெகிழவைக்கும் குரலில் அவளின் தியாகமும் அவளின் தாய்மையும் போற்றப்படுகிறது! (ஆனாலும் கடைசியில் அந்த தாயை தன் அனுபவித்த கொடுமைகளை தனது தாய் அனுபவிக்கக்கூடாது என்ற எண்ணமின்றி அவளை மனநல காப்பகத்தில் விட்டுவிடுகிறான் பாஸ்கரமணி!).


கடைசியில் ஸ்னிக்தாவை தனது தாயாக ஏற்றுக்கொண்டு முத்தங்களை வாரி வழங்குகிறான் சிறுவன். அவளும் அவனை மகனாக ஏற்று வாழத்துவங்குகிறாள். மனநிலை தெளிந்துவிட்டதாக காணப்படும் பாஸ்கரமணி, பலூன்களை விற்றுக்கொண்@ட போகிறான். குழந்தைகள் ஓடி ஓடிவந்து பலூனை வாங்கி மகிழ்கிறார்கள். அன்பைத்தேடித் தேடி புறப்பட்டவர்கள், தங்களுக்குள் அன்பை கண்டடைவதாகவும் பிருந்தாவனத்தில் ஏறிப்போவதாகவும் ( கடைசியில் அவர்கள் பயணிக்கிற லாரியின் பெயர் ) நிறைவடைகிறது படம்.


படத்தின் ஹீரோ மிஷ்கின் என்றாலும், நிஜ ஹீரோ இசைதான். இளையராஜாதான்!  தேவையான இடங்களில் அமைதி காத்து சில இடங்களில் மெல்லியதாக அடக்கிவாசித்து, அதிர வைக்குமிடங்களில் அதிரவைத்து, பிரமாதப்படுத்திவிட்டார் ராஜா! நீண்ட நாட்களுக்குப்பிறகு தமிழ்ப்படத்தில் அர்த்தமுள்ள பின்னணி இசையை கேட்க முடிந்திருக்கிறது. 


மனநிலை பாதிக்கப்பட்டவராக இயக்குநர் மிஷ்கின் நடித்திருக்கிறார். நல்ல நடிப்பு. வசன உச்சரிப்பு நடையை தேர்வு செய்திருப்பது பொருத்தமானதாக இருக்கிறது. (ஆனால், மனநிலை பாதிக்கப்பட்ட இவருக்கு எல்லாம் தெரிகிறது. எல்லாம் புரிகிறது. பாலியல் தொழிலாளியின் சோகம் புரிகிறது. கலாட்டா செய்யும் இளைஞர்களின் தலையில் பீர் பாட்டிலால் அடித்து விரட்டத்தெரிகிறது. ஆனால் இடுப்பு பெல்ட்டை மட்டும் போடத்தெரியவில்லை என்பது நம்புகிற மாதிரி இல்லையே!).


மிக நீளமான காட்சி அமைப்புகள். அகண்ட திரையின் சாத்தியங்களை முழுமையாக பயன்படுத்தியிருக்கும் தரமான ஒளிப்பதிவு. அடுத்துவரும் காட்சி என்ன சொல்லப்போகிறதென்பதை துவக்க ஷாட்டிலேயே காட்டிவிடும் படிம உத்தி என நிறைய யோசித்து செதுக்கியிருக்கிறார்கள்..


எல்லாம் சரியாகத்தான் இருக்கிறது.  கதையின் ஒரிஜினாலிட்டியைத்தவிர. ஜப்பான் திரைப்படமான ‘கிகுஜிரோ’வை தழுவி எடுக்கப்பட்டிருக்கிற கதை. அந்த படத்தில் வருவதைப்போன்றே பாட்டி-சிறுவன், மனநோயாளி-மோட்டார் சைக்கிள்காரர்கள்-நெடுஞ்சாலை பயணம்-காரில் வரும் திருமண தம்பதிகள், லாரி டிரைவர் என்று நிறைய்ய பாத்திரங்களையும் காட்சிகளையும் கதையின் மைய சரடையும் கிகுஜிரோவில் இருந்து எடுத்திருக்கிறார்கள். அதை தமிழ்ப்படுத்தியிருக்கிறார்கள். தமிழ் மண்ணுக்கே உரிய தாய் செண்டிமெண்ட்டை தூக்கலாக்கி பிழிந்திருக்கிறார்கள். அதற்கு ராஜாவின் இசையும், மகேஷ் முத்துசாமியின் ஒளிப்பதிவும் பயன்பட்டிருக்கிறது.


இன்னும் விவாதிக்கவும் கேட்கவும் நிறைய கேள்விகள் படத்திற்குள் இருந்தாலும்... அதையும் மீறி, குடும்பத்துடன் சென்று பார்த்துவைக்க வேண்டிய படங்களில் நந்தலாலாவும் நிச்சயம் இடம்பெறும்.


ஒருவேளை ‘கிகுஜிரோ’வை நீங்கள் பார்த்திருக்காவிட்டாலோ, அல்லது பார்த்திருந்தாலும் ‘செலக்டிவ் அம்னீஷியா’ வந்து மறந்துவிட்டிருந்தாலோ, இந்த படத்தை இன்னும் நெருக்கமாக உணர முடியும். ஒரு படத்தை தழுவி படம் எடுப்பது (சினிமா பாஷையில் சொல்வதானால் ‘சுடுவது’) பெரிய பாவமில்லைதான். ஆனால் அது இந்த படத்தை தழுவியது என்பதை சொல்லிவிடுவதுதான் நாகரீகம். ஆனால் இந்தப்படத்தின் இயக்குநர் மிஷ்கின் இன்னமும் இதை தனது சொந்தக்கதைதான், சொந்த கற்பனைதான், சொந்த காட்சியமைப்புதான்,  சொந்த பாத்திர வடிவமைப்புதான் என்று சொல்லிக்கொண்டிருப்பதுதான் என்னவோ மாதிரியிருக்கிறது.


நந்தலாலா. பெரும்பகுதி... சொந்தலாலாயில்லை!


படம் முடிந்து வெளியில் வருகையில் எழுந்த கேள்வி இதுதான்....


‘இன்னும் எத்தனை நாளைக்குதான் பெண்களை தியாகத்தின் சின்னங்களாகவே காட்டி, அவர்களின் சுதந்திரத்தைத் தட்டிப்பறித்துக் கொண்டிருப்பீர்களோ?